Kazaklar

Rusaya'dan aldığım mektuplarda, ordaki tanıdıklarımın ve yakınlarımın bana acıdıklarını öğreniyorum. Bence hepiniz değersiz ve acımasız insanlarsınız!... Siz mutluluğun ne olduğunu ve yaşamayı biliyormusunuz. Her gün benim gördüğüm şeyleri görmeli ve anlamalısınız. Dağların doruklarındaki ulaşılmaz karı görmelisiniz. Biz kadının, insana "Tanrı elinden çıkmış ilk kadın da böyleydi!" diye düşündüren hiç bozulmamış saygınlığını ve güzelliğini görmelisiniz. O zaman kimin yaşamını yaktığına, sizin mi yoksa benim mi, kimin, gerçekten kimin yanlış yaşadığına karar verebiliriz.

Oyunlarınız ve düşlerinizle ne denli acınacak, ne denli utanılacak durumda olduğunuzu bir bilseniz! Yaşadığım kulübeleri, ormanları ve aşkı, sizin sosyete salonlarınızla, kadınların takma saçlarla beslenmiş pomatlı saç lüleleriyle, doğal olmayan dudak büzüşleriyle, gözlerden saklanan zayıf, çarpık bacaklarıyla karşılaştırdığım zaman, bütün varlığım baş kaldırıyor...